نظام طبقات واژگانی در زبان فارسی و بررسی تحول این نظام در کودکان فارسی زبان براساس نظریه دستور واژه

دستور واژه، درواقع دستوری در حوزه ساخت گرایی است که نظریه پرداز آن سعی دارد آن را دستوری شناختی معرفی کند. لذا با مطرح کردن بحث شبکه ها، گره ها و ارتباط بین آنها دستور واژه را به گونه ای وارد حوزه شناخت می کند. اما همانطور که در نظریه پیش می رویم، با مطرح شدن دستور وابستگی و بیان شباهت های این دستور با دستور واژه، نظریه هادسون وارد حوزه ساخت گرایی می شود. هادسون وجود گروه ها در جمله را رد می کند و معتقد است که دستور یک زبان از ارتباط بین تک تک واژه های آن تشکیل می شود. وی برای یافتن چنین ارتباطی، ابتدا به تعیین طبقات واژگانی واژگان انگلیسی پرداخته و سپس نوع وابستگی بین آنها را در درون جملات بررسی می کند. دستور واژه تنها در تحلیل ساخت های هم پایه دچار مشکل می شود و بالاجبار در این قسمت از وجود گروه ها استفاده می کند. پس از معرفی دستور واژه به فارسی زبانان، نگارنده با استفاده از اصول مطرح شده در این نظریه، به دسته بندی دوباره طبقات واژگانی کلمات فارسی پرداخته است؛وی سپس براساس تحقیق صورت گرفته توسط هادسون به تعیین و شمارش اسم های موجود در انشاهای دانش آموزان مقطع دبستان می پردازد. هادسون در بخشی از مقاله خود بیان کرده بود که تعداد اسم های به کار رفته توسط کودکان با افزایش سن آنها بیشتر می شود. نگارنده این امر را در انشاهای چهار مقطع سوم، چهارم، پنجم و ششم مورد بررسی قرار داده است. تعداد اسم های به کار رفته در انشاها تا پایه پنجم به طور نسبی افزایش می یافت و در پایه ششم با افت روبه رو بود. از طرفی هادسون با بررسی متون فراوانی در زبان انگلیسی به این تعمیم رسیده بود که «حدود ?? درصد از موردهای واژگانی (در زبان انگلیسی) اسم هستند». از آنجا که چنین آماری در زبان فارسی موجود نیست و با توجه به نتیجه نقضی که در پایه ششم به دست آمد، نگارنده فرض را بر این گذاشت که افزایش سن در کودکان فارسی زبان نیز با افزایش تعداد اسم های به کار رفته در متن های آنها همراه است و علت کاهش این آمار در پایه ششم این است که در این مقطع متن های دانش آموزان به متن های بزرگسالان بسیار نزدیکتر شده و شباهت بیشتری می یابد. اگر فرض کنیم که تعمیم به دست آمده توسط هادسون در زبان فارسی نیز قابل اجرا و موجود است، با توجه به آماری که از کلاس ششم به دست آمد، می توان به این نتیجه رسید که این تعمیم در زبان فارسی ممکن است حدود "35 درصد" باشد.